Denise
Rossie

Oswald Baert

Mijn innige deelneming bij het overlijden van Denise.

frank teeuws

Beste Ronny ,Annick en familie.Veel sterkte met het verlies van jullie mama.We leven met u mee en ook de herinneringen die we hebben , vooral met ons ma Denise waarmee ze elk jaar op carnaval liep in Boekhoute.

Heidi en Matteo Robersscheuten

Denise was een prachtige, moedige vrouw die zo hard van het leven genoot. Ik zal me onze ´over-het-burenmuurtje-gesprekjes´ altijd blijven herinneren. Veel sterkte.

Etienne en Marleen De Kezel-Van de Vijver

Aan de familie betuigen wij onze welgemeende medeleven bij het overlijden van uw dierbare.
Veel sterkte voor nu en in moeilijke tijden.

Adri en Carine Maenhaut-Van de Steene

Wij willen onze oprechte deelneming aanbieden aan de familie van Denise en wensen hen veel sterkte toe.

Jan en Lu rammeloo-Van der Linden

Denise, … ja, Denise Rossie,

Voor mij een voorbeeld van veerkracht en vrouwenemancipatie. Ze stond haar mannetje; je vergat dat ze een handicap had, ook al kon je er niet naast kijken. Ze had een typische lach die je uit duizenden kon herkennen. En lachen deed ze veel, ook met haar “miserie”. Dat ze succesvol de Boekhoutenaren gedurende jaren kon laven (en als het moest, van antwoord dienen), was haar op het lijf geschreven. Maar zelf herinner ik me vooral de familiefeesten, het eindejaar dat we in een veel te kleine ruimte bij onze grootouders (meetje Rammeloo) vierden, met een traditioneel geworden menu van eten, zingen, drinken, verhalen vertellen… En als de avond ver genoeg opgeschoven was, werden de liederen, die veelal aan de zee refereerden (en niet gezongen maar gebruld werden), doorspekt met liederlijke gezangen waarbij Denise altijd volop inzette met het “Ach moeder ons kat die moet jongen …”. Denise is een monument tussen de nichten en neven dat nu naar de eeuwige visgronden vertrokken is. En, monumenten refereren aan iets, je vergeet ze niet. Denise refereert aan lichtheid om door het leven te gaan, om de moeilijkheden te trotseren, met een lach (en een traan?). Ze was de emanatie van het levenslied.

Gedurende jaren hebben we geen contact gehad. De job liet mij weinig ruimte. En toen de ruimte er kwam, begon de gezondheid van Lu op te spelen. Mijnheer Parkinson eist zijn tol. We zitten in een serviceflat in Kalmthout waar iedereen welkom is. Ik blijf met de gedachte spelen om de familie hier nog een keer samen te brengen, in het Arboretum, onze naaste buur.

Afscheid nemen blijft altijd emotioneel, vooral voor de directe familie. Dat Denise geassocieerd is met zoveel mooie herinneringen, maakt het afscheid minder zwaar. En wij, wij herinneren haar als een monument, eigen in zijn soort.

René Provijn

Familie Geirnaert - Rossie

Mijn oprechte deelneming in Jullie rouw bij het overlijden van jullie moeder.